بیماری مننژیوما
خلاصه مقاله
مننژیوما یک نوع تومور مغزی است که از بافت های مننژهای مغز (پوشش‌های مغز) تشکیل شده است. این تومورها معمولاً از بافت‌های پوششی مغز (مننژها) شروع می‌شوند و می‌توانند به شکل‌های مختلفی در مغز ظاهر گردند.
#با_مقاله_درس_بخوانیم
#مننژیوما
🔰مننژیوما یک نوع تومور مغزی است که از بافت های مننژهای مغز (پوشش‌های مغز) تشکیل شده است. این تومورها معمولاً از بافت‌های پوششی مغز (مننژها) شروع می‌شوند و می‌توانند به شکل‌های مختلفی در مغز ظاهر گردند.
🔰مننژیوماها می‌توانند در سه نوع اصلی ظاهر شوند: مننژیومای خوش خیم (بیشترین تعداد)، مننژیومای خوش خیم با تغییرات بدخیم و مننژیومای بدخیم (کمترین تعداد):
1. مننژیومای خوش خیم: این نوع تومور مننژیوما بیشترین تعداد را تشکیل می‌دهد. آنها معمولاً از بافت‌های پوششی مغز (مننژها) شروع می‌شوند و به طور عمومی رشد کنندگی آهسته‌تری دارند. این نوع تومورها در بیشتر موارد خوش خیم هستند و اغلب قابل درمان می باشند.
2. مننژیومای خوش خیم با تغییرات بد خیم: این نوع تومورها نیز از بافت‌های پوششی مغز (مننژها) شروع می‌شوند، اما دارای تغییرات بد خیم بیشتری هستند. این تغییرات ممکن است شامل رشد سریع‌تر تومور، نفوذ به بافت‌های اطراف مغز و احتمال بالاتر عود تومور پس از درمان باشد.
3. مننژیومای بدخیم: این نوع تومورها کمترین تعداد را تشکیل می‌دهند و بیشترین خطر را دارند. آنها معمولاً سریع‌تر رشد می‌کنند و به بافت‌های اطراف مغز نفوذ می‌کنند. درمان مننژیومای بدخیم ممکن است شامل جراحی، رادیوتراپی و شیمی درمانی باشد.
🔰علائم و نشانه‌های مننژیوما ممکن است شامل سردرد، تاری دید، تشنج، کاهش قدرت حافظه، تغییرات در رفتار و اختلالات حرکتی باشد. لازم است بدانید که تشخیص و درمان مننژیوماها بستگی به مشخصات هر بیمار و ویژگی‌های تومور دارد.
🔰برای تشخیص مننژیوما، انجام تصویربرداری مغزی مانند MRI و CT scan ضروری است. درمان مننژیوما معمولاً شامل جراحی برای برداشتن تومور، رادیوتراپی و/یا شیمی درمانی است.
✍پدیدآورنده: دکتر مریم سرحدی
📚منبع:
-Principles and Practice of Neuro-Oncology
-Handbook of Neuro-Oncology Neuroimaging
✨شکوه دنیای اعصاب در انجمن علمی دانشجویی جراحی اعصاب
با ما همراه باشید.✨
🆔English:@NeurosurgeryAssociation
🆔Persian:@Neurosurgery_Association
مقالات مرتبط
تظاهرات عصبی عفونت حاد HIV
در جمعیت‌های جدید تبدیل سرمی شیوع بالایی از نوروپاتی محیطی و اختلال عملکرد شناختی در AHIV(acut hiv ) را نشان می‌دهد، حتی اگر این یافته‌ها به طور کلاسیک با عفونت مزمن HIV مرتبط باشد. آزمایش‌های تشخیصی مراقبتی محدود برای AHI و تشخیص تأخیری عفونت همچنان منجر به عدم شناسایی و گزارش کم تظاهرات عصبی AHI میشود. AHI باید برای طیف وسیعی از شرایط عصبی، از فلج بل، متفاوت باشد. درمان این شرایط شامل شروع زودهنگام درمان ضد رتروویروسی (ART) و سپس درمان‌های استاندارد ارائه خاص است. مننژیت آسپتیک، که عموماً با سردرد و علائم مننژی تظاهر می‌کند، شایع‌ترین تظاهرات CNS AHI است که در عرض 2 هفته پس از عفونت رخ دهد. علائم اکستراپیرامیدال ظریف، مانند برادی‌کینزی، از شایع‌ترین علائم مشاهده شده در معاینه عصبی طی دوازده هفته پس از عفونت HIV بود . تظاهرات سیستم عصبی محیطی HIV نیز در عفونت حاد دیده می شود. فلج مجزای عصب جمجمه ای 7 (بل) به عنوان علامت های اولیه و حتی اولین علامت مشخص با شروع متوسط 15 روز پس از تظاهرات بالینی بیماری و همیشه همراه با مننژیت آسپتیک. شایع‌ترین علامت عصبی در 12 هفته اول عفونت HIV مشاهده شد، نوروپاتی وابسته به طول بود. فلج بل را می توان با یک دوره کوتاه کورتیکواستروئیدی و آسیکلوویر درمان کرد و AIDP با یک دوره IVIG درمان می شود. پیوند مغز استخوان (BMT) و استراتژی "شوک و کشتن" برای درمان اچ آی وی در انسان مورد مطالعه قرار گرفته است. چندین استراتژی درمانی بالقوه دیگر در حال حاضر در شرایط آزمایشگاهی در حال بررسی هستند، اگرچه آنها دور از آزمایش انسانی هستند.
بررسی بروز و وقوع مننژیت پس از کرانیوتومی، در یک مطالعه ی گذشته نگر.
مننژیت یکی از شرایط اورژانسی در بیماران جراحی مغز و اعصاب است که میتواند تهدید کننده ی حیات باشد.این شرایط بویژه بعد از جراحی اعصاب دیده میشود.