بیماری مننژیوما
خلاصه مقاله
مننژیوما یک نوع تومور مغزی است که از بافت های مننژهای مغز (پوششهای مغز) تشکیل شده است. این تومورها معمولاً از بافتهای پوششی مغز (مننژها) شروع میشوند و میتوانند به شکلهای مختلفی در مغز ظاهر گردند.
#با_مقاله_درس_بخوانیم
#مننژیوما
🔰مننژیوما یک نوع تومور مغزی است که از بافت های مننژهای مغز (پوششهای مغز) تشکیل شده است. این تومورها معمولاً از بافتهای پوششی مغز (مننژها) شروع میشوند و میتوانند به شکلهای مختلفی در مغز ظاهر گردند.
🔰مننژیوماها میتوانند در سه نوع اصلی ظاهر شوند: مننژیومای خوش خیم (بیشترین تعداد)، مننژیومای خوش خیم با تغییرات بدخیم و مننژیومای بدخیم (کمترین تعداد):
1. مننژیومای خوش خیم: این نوع تومور مننژیوما بیشترین تعداد را تشکیل میدهد. آنها معمولاً از بافتهای پوششی مغز (مننژها) شروع میشوند و به طور عمومی رشد کنندگی آهستهتری دارند. این نوع تومورها در بیشتر موارد خوش خیم هستند و اغلب قابل درمان می باشند.
2. مننژیومای خوش خیم با تغییرات بد خیم: این نوع تومورها نیز از بافتهای پوششی مغز (مننژها) شروع میشوند، اما دارای تغییرات بد خیم بیشتری هستند. این تغییرات ممکن است شامل رشد سریعتر تومور، نفوذ به بافتهای اطراف مغز و احتمال بالاتر عود تومور پس از درمان باشد.
3. مننژیومای بدخیم: این نوع تومورها کمترین تعداد را تشکیل میدهند و بیشترین خطر را دارند. آنها معمولاً سریعتر رشد میکنند و به بافتهای اطراف مغز نفوذ میکنند. درمان مننژیومای بدخیم ممکن است شامل جراحی، رادیوتراپی و شیمی درمانی باشد.
🔰علائم و نشانههای مننژیوما ممکن است شامل سردرد، تاری دید، تشنج، کاهش قدرت حافظه، تغییرات در رفتار و اختلالات حرکتی باشد. لازم است بدانید که تشخیص و درمان مننژیوماها بستگی به مشخصات هر بیمار و ویژگیهای تومور دارد.
🔰برای تشخیص مننژیوما، انجام تصویربرداری مغزی مانند MRI و CT scan ضروری است. درمان مننژیوما معمولاً شامل جراحی برای برداشتن تومور، رادیوتراپی و/یا شیمی درمانی است.
✍پدیدآورنده: دکتر مریم سرحدی
📚منبع:
-Principles and Practice of Neuro-Oncology
-Handbook of Neuro-Oncology Neuroimaging
✨شکوه دنیای اعصاب در انجمن علمی دانشجویی جراحی اعصاب
با ما همراه باشید.✨
🆔English:@NeurosurgeryAssociation
🆔Persian:@Neurosurgery_Association
مقالات مرتبط
نقشه برداری ناهمگنی تومور مغزی گلیوما
🔰هوش مصنوعی(AI) از اساسی ترین تلاش های مایو کلینیک برای بهبود روش های تشخیصی و درمانی تومور مغزی گلیوما است. یکی از این اقدامات شامل ایجاد نقشههای منطقهای پیشبینیکننده از ویژگیهای تومور، برای هدایت درمان اختصاصی فردی است
ویلیام گاورز
سر ویلیام گاورز، یک نورولوژیست برجسته در قرن نوزدهم، نقش اساسی در پیشبرد درک از اختلالات عصبی ایفا کرد. گاورز که در سال 1845 به دنیا آمد، از یک پیشینه متوسط بیرون آمد و سیر تحصیلی او، او را به دانشگاه کالج لندن هدایت کرد. او به عنوان پزشک مقیم در بیمارستان کالج لندن فعالیت کرد و بعد از آن، در سال ۱۸۷۰، اولین ثبت نام کننده در مرکز Queen Square شد و در نهایت در سال ۱۸۷۲ به عنوان پزشک کمکی افتخاری منصوب شد. گاورز به خاطر اخلاق کاری قابل توجه خود شناخته می شد و ساعات زیادی را به جنبه های مختلف عصب شناسی اختصاص می داد. مشارکت های او در این زمینه متنوع و تاثیرگذار بود. او «knee jerk» را به بالین بریتانیا معرفی کرد، که تکنیکی تشخیصی که در معاینات عصبی قابل توجه است. گاورز همچنین کمک های پیشگامی به درک اپیلپسی و بیماری های مزمن تشنجی کرد.