بیماری مننژیوما
خلاصه مقاله
مننژیوما یک نوع تومور مغزی است که از بافت های مننژهای مغز (پوشش‌های مغز) تشکیل شده است. این تومورها معمولاً از بافت‌های پوششی مغز (مننژها) شروع می‌شوند و می‌توانند به شکل‌های مختلفی در مغز ظاهر گردند.
#با_مقاله_درس_بخوانیم
#مننژیوما
🔰مننژیوما یک نوع تومور مغزی است که از بافت های مننژهای مغز (پوشش‌های مغز) تشکیل شده است. این تومورها معمولاً از بافت‌های پوششی مغز (مننژها) شروع می‌شوند و می‌توانند به شکل‌های مختلفی در مغز ظاهر گردند.
🔰مننژیوماها می‌توانند در سه نوع اصلی ظاهر شوند: مننژیومای خوش خیم (بیشترین تعداد)، مننژیومای خوش خیم با تغییرات بدخیم و مننژیومای بدخیم (کمترین تعداد):
1. مننژیومای خوش خیم: این نوع تومور مننژیوما بیشترین تعداد را تشکیل می‌دهد. آنها معمولاً از بافت‌های پوششی مغز (مننژها) شروع می‌شوند و به طور عمومی رشد کنندگی آهسته‌تری دارند. این نوع تومورها در بیشتر موارد خوش خیم هستند و اغلب قابل درمان می باشند.
2. مننژیومای خوش خیم با تغییرات بد خیم: این نوع تومورها نیز از بافت‌های پوششی مغز (مننژها) شروع می‌شوند، اما دارای تغییرات بد خیم بیشتری هستند. این تغییرات ممکن است شامل رشد سریع‌تر تومور، نفوذ به بافت‌های اطراف مغز و احتمال بالاتر عود تومور پس از درمان باشد.
3. مننژیومای بدخیم: این نوع تومورها کمترین تعداد را تشکیل می‌دهند و بیشترین خطر را دارند. آنها معمولاً سریع‌تر رشد می‌کنند و به بافت‌های اطراف مغز نفوذ می‌کنند. درمان مننژیومای بدخیم ممکن است شامل جراحی، رادیوتراپی و شیمی درمانی باشد.
🔰علائم و نشانه‌های مننژیوما ممکن است شامل سردرد، تاری دید، تشنج، کاهش قدرت حافظه، تغییرات در رفتار و اختلالات حرکتی باشد. لازم است بدانید که تشخیص و درمان مننژیوماها بستگی به مشخصات هر بیمار و ویژگی‌های تومور دارد.
🔰برای تشخیص مننژیوما، انجام تصویربرداری مغزی مانند MRI و CT scan ضروری است. درمان مننژیوما معمولاً شامل جراحی برای برداشتن تومور، رادیوتراپی و/یا شیمی درمانی است.
✍پدیدآورنده: دکتر مریم سرحدی
📚منبع:
-Principles and Practice of Neuro-Oncology
-Handbook of Neuro-Oncology Neuroimaging
✨شکوه دنیای اعصاب در انجمن علمی دانشجویی جراحی اعصاب
با ما همراه باشید.✨
🆔English:@NeurosurgeryAssociation
🆔Persian:@Neurosurgery_Association
مقالات مرتبط
آدنوم هیپوفیزی غیرعملکردی
آدنوم های هیپوفیزی غیرعملکردی، تومورهای خوش خیم سلول های آدنوهیپوفیز هستند که در این نوع از تومور های هیپوفیزی افزایش ترشح هورمون های هیپوفیز رخ نداده و تظاهرات بالینی چشمگیری نیز وجود ندارد .تومور های غیر عملکردی هیپوفیز را می توان به 8 زیرگروه طبقه بندی کرد: لاکتوتروف، سوماتوتروف، تیروتروف، کورتیکوتروف، گنادوتروف خاموش، چند هورمونی، NFPA های دو/ سه گانه، نول سل و پیت -1 تظاهرات بالینی شایع در آدنوم های هیوفیزی :سردرد؛ اختلال در بینایی ، آپوپلکسی هیپوفیز؛ کمبودهای هورمونی می باشند از اختلالات هورمونی ایجاد شده:1- هیپوگنادیسم 2- هیپرپرولاکتینمی (معمولاً کمتر از mIU/L 2000 یا کمتر از 95 نانوگرم در میلی‌لیتر) می توان نام برد. بهترین روش تشخیصی در موارد مشکوک به آدنوم های هیپوفیزی Sellar MRI با گادولینیوم می باشد . همه بیماران، از جمله بیماران بدون شکایت بالینی، می بایست تست های آزمایشگاهی، بالینی و هورمونی را برای بررسی کاهش یا افزایش عملکرد هیپوفیز انجام دهند . برداشتن کامل تومور با جراحی، روش اصلی درمانی برای افرادی است که از علائم آدنوم های غیر عملکردی هیپوفیز رنج می برند. در موارد اختلال بینایی برداشتن کامل توده به واسطه جراحی و در آپوپلکسی با علائم عصبی-چشمی می بایست جراحی اورژانسی انجام می شود. رادیو تراپی یا پرتودرمانی درمان کمکی موثر در کنار جراحی به ویژه در تومورهای مقاوم یا عود کننده به کار برده می شود . یکی از مهم ترین موارد اندیکاسیون درمان های دارویی نام برده، در بیماران با تکه های باقی مانده از تومور در حفره سلار پس از جراحی ترانس اسفنوئیدال میباشد. مهم ترین داروهایی که تاثیرات آنها در آدنوم های هیپوفیز غیرعملکردی ارزیابی شده اند، عبارتند از: 1- آگونیست های دوپامین 2- آنالوگ های سوماتوستاتین 3- تموزولوماید
