ویلیام مک اون
خلاصه مقاله
دکتر ویلیام مک یووِن (1924-1848) یک جراح معروف اسکاتلندی پیشگام در جراحی مدرن استخوان و مغز بود. دانش خوب وی از سیر طبیعی بیماری‌های عفونی استخوان تمپورال و سینوس‌های بینی، به‌علاوه توصیف واضحی که از آناتومی جمجمه داشت، از جمله عوامل تاثیرگذار بر موفقیت درمان وی برای آبسه مغز بودند. او همچنین نقش زیادی در توسعه نخستین جراحی پیوند استخوان، درمان جراحی فتق و پنومونکتومی (برداشتن ریه) داشت.
#مشاهیر_نوروساینس
#ویلیام_مک_یوون
🔹 نه
🔸ویلیام مک یوون در 22 ژوئن 1848 در جزیره بوت اسکاتلند به دنیا آمد و مدرک پزشکی خود را در سال 1872 از دانشگاه گلاسکو دریافت کرد. او بسیار تحت تأثیر استاد جراحی سابق خود، لرد جوزف لیستر بزرگ (1827-1912) قرار گرفت، که با استفاده از فنول، ضد عفونی کننده ساخت و در نتیجه ی کار وی میزان مرگ و میر بیماران پس از جراحی به دلیل عفونت به شدت کاهش یافت.
🔹با الهام گرفتن از لیستر و استفاده از اسکراب (پاکسازی عمیق و ضدعفونی کردن دست و بازو)، استریل کردن ابزار جراحی، استفاده از مواد بیهوشی و روپوش جراحی، مک یوون به یکی از مبتکرترین جراحان زمان خود تبدیل شد و توانست تا حد زیادی سبب پیشرفت تکنیک های جراحی مدرن و تسریع بهبودی بیماران شود.
🔸در سال 1876، مک یوون نشان داد که می‌توان با یک معاینه بالینی دقیق و مشاهده اثرات جانبی یک ضایعه و تغییرات در عملکردهای حسی و حرکتی فرد، محل احتمالی تومور یا ضایعه در مغز را پیش بینی کرد. در همان سال او آبسه ای در لوب پیشانی یک پسر را تشخیص داده بود، اما خانواده کودک اجازه جراحی را ندادند. هنگامی که آن بیمار فوت کرد، مشخص شد تشخیص و محل یابی مک یوون صحیح بود.
🔹یکی دیگر از خدمت های مهم مک یوون به جراحی مدرن، تکنیک بیهوشی داخل تراشه با کمک لوله گذاری تراشه بود که در سال 1880 برای اولین بار آن را معرفی کرد و تا به امروز نیز این تکنیک مورد استفاده قرار می گیرد. استفاده اولیه و خلاقانه مک یوون از تصویربرداری برای مستندسازی پرونده بیماران و همچنین آموزش جراحی و پزشکی نیز از جمله کارهای قابل توجه او است.
🔸مک یوون بعدها در دوران حرفه‌ای خود جوایز و افتخارات متعددی دریافت کرد. در سال 1892، در سن 44 سالگی، او به عنوان استاد جراحی در دانشگاه گلاسکو منصوب شد، پستی که قبلاً لیستر در اختیار داشت. مک یوون این سمت را تا زمان مرگ خود حفظ کرد. او در سال 1902 از پادشاه ادوارد هفتم عنوان شوالیه را دریافت کرد و در سال 1909 به عنوان جراح افتخاری پادشاه معرفی شد. او در سال 1922 به عنوان رئیس انجمن پزشکی بریتانیا منصوب شد.
🔹این مردی استثنایی و جراح خارق العاده، سرانجام در 22 مارس 1924 در سن 76 سالگی بر اثر آنفولانزا در شهر گلاسکو در انگلستان درگذشت.
✍🏻گرد آورنده: دکتر زهرا نجفی
ادیتور: دکتر مهدی مهماندوست
◾️منابع:
https://link.springer.com/article/10.1007/s00381-023-05825-3
https://cerebromente.org.br/n18/history/macewen_i.htm
✨شکوه دنیای اعصاب در انجمن علمی دانشجویی جراحی اعصاب
با ما همراه باشید.✨
🆔English:@NeurosurgeryAssociation
🆔Persian:@Neurosurgery_Association
مقالات مرتبط
آدنوم هیپوفیزی غیرعملکردی
آدنوم های هیپوفیزی غیرعملکردی، تومورهای خوش خیم سلول های آدنوهیپوفیز هستند که در این نوع از تومور های هیپوفیزی افزایش ترشح هورمون های هیپوفیز رخ نداده و تظاهرات بالینی چشمگیری نیز وجود ندارد .تومور های غیر عملکردی هیپوفیز را می توان به 8 زیرگروه طبقه بندی کرد: لاکتوتروف، سوماتوتروف، تیروتروف، کورتیکوتروف، گنادوتروف خاموش، چند هورمونی، NFPA های دو/ سه گانه، نول سل و پیت -1 تظاهرات بالینی شایع در آدنوم های هیوفیزی :سردرد؛ اختلال در بینایی ، آپوپلکسی هیپوفیز؛ کمبودهای هورمونی می باشند از اختلالات هورمونی ایجاد شده:1- هیپوگنادیسم 2- هیپرپرولاکتینمی (معمولاً کمتر از mIU/L 2000 یا کمتر از 95 نانوگرم در میلی‌لیتر) می توان نام برد. بهترین روش تشخیصی در موارد مشکوک به آدنوم های هیپوفیزی Sellar MRI با گادولینیوم می باشد . همه بیماران، از جمله بیماران بدون شکایت بالینی، می بایست تست های آزمایشگاهی، بالینی و هورمونی را برای بررسی کاهش یا افزایش عملکرد هیپوفیز انجام دهند . برداشتن کامل تومور با جراحی، روش اصلی درمانی برای افرادی است که از علائم آدنوم های غیر عملکردی هیپوفیز رنج می برند. در موارد اختلال بینایی برداشتن کامل توده به واسطه جراحی و در آپوپلکسی با علائم عصبی-چشمی می بایست جراحی اورژانسی انجام می شود. رادیو تراپی یا پرتودرمانی درمان کمکی موثر در کنار جراحی به ویژه در تومورهای مقاوم یا عود کننده به کار برده می شود . یکی از مهم ترین موارد اندیکاسیون درمان های دارویی نام برده، در بیماران با تکه های باقی مانده از تومور در حفره سلار پس از جراحی ترانس اسفنوئیدال میباشد. مهم ترین داروهایی که تاثیرات آنها در آدنوم های هیپوفیز غیرعملکردی ارزیابی شده اند، عبارتند از: 1- آگونیست های دوپامین 2- آنالوگ های سوماتوستاتین 3- تموزولوماید